Back إنترلنغوا بيانو Arabic Інтэрлінгва (лаціна-сінэ-флексіонэ) Byelorussian Latino sine flexione Catalan Latino sine flexione Welsh Latino sine flexione German Latino sine flexione English Latino sen fleksio Esperanto Latino sine flexione Spanish Latino sine flexione Finnish Latino sine flexione French
 | |
|---|---|
| Estatus oficial | |
| Oficial en | Nengún país |
| Reguláu por | Nun ta reguláu |
| Códigos | |
| ISO 639-1 | nengún |
| ISO 639-2 | {{{iso2}}}
|
| ISO 639-3 | |
Latino sine flexione (llatín ensin flexón, embrivíu LSF), tamién llamáu Interlingua de Peano (embrivíu IL), ye una llingua auxiliar presentada pol matemáticu italianu Giuseppe Peano nel añu 1903. Ye una versión simplificada de la llingua llatina, llibre de flexones nominales y verbales: a nivel de vocabulariu, utiliza namái la forma ablativa de los nomes y la forma imperativa de los verbos; a nivel de gramática, utiliza preferentemente partícules gramaticales (por casu, la preposición de espresa xenitivu).
L'esbozu inicial foi publicáu na Rivista di Matematica / Revue de Mathématiques, sol títulu Latino sine Flexione, Lingua Aidara Internationale.[1] Peano argumenta qu'otres llingües auxiliares son innecesaries, yá que xeneralmente la llingua llatina yá apurre la terminoloxía científica internacional. L'artículu empieza en llatín clásicu, y gradualmente suprime les diverses flexones gramaticales, amosando asina l'aplicación práutica de la idea.
- ↑ Peano, Giuseppe (1903). «De Latino Sine Flexione. Lingua Aidara Internationale» [1] Archiváu 2016-04-08 en Wayback Machine, Revista de Mathematica (Revue de Mathématiques), Tomu VIII, páxs. 74-83. Fratres Bocca Editores: Torino.